به یاد ستایشگر امید و درخت و انسان .عباس کیارستمی
منظومه بدرقه
گفتم کی میایی؟
گفتی میایم !
بی آیین
بی فلسفه
بی قید و بند -
منظومه ها و کهکشان ها
وسورتمه سیاره ها
بر سطح خالی آسمان
کجاوه کودکانه ای بیش نیست
آنگاه از سر دلتنگی محض
غبارروبی می کنم
خانه های خاک گرفته را
پنجره های بسته را
تا تو در جایی دور
باز هم آغاز شوی
و من زاده شوم
در تناسخ آتشی ،یا رودی
که خاکسترهای مارا
باد باخودببرد
ای هندوی بیچاره همه اعصار
به فضیلت تسلیمت میهمانم کن
که هیچ پایانی متصور نیست
همچنانکه آغازی
گاهی رویاهایی دارم
چون همین زمانهای پرتشویش واندوه
با کوله بار خاطره -
وترانه های مکررجدایی
که با گریه ای آغاز می شوند
وبر سنگ نوشته ای گم!
کجایند کولیان شوخ؟
تا عزلت خاکیان تورا به سر مستی کوچه باغها بیرند؟!
پرواز تمثیلی پروانه ها
آواز شوق انگیز قناریها
وهیچ مانعی ردای آزادی تورا
در آن سوی غارهای آسودگی آلوده نکند
ماهشهر 1387 علی ربیعی(ع – بهار)
درباره این سایت